καρδίτσα

Πόλη (υψόμ. 105 μ., 32.031 κάτ.) του νομού Καρδίτσης. Είναι χτισμένη στο δυτικό άκρο της Θεσσαλικής πεδιάδας. Αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου. Στην Κ. γίνεται η διακίνηση και το εμπόριο των αγροτικών προϊόντων της θεσσαλικής γης, ενώ η πόλη αποτελεί και το διοικητικό κέντρο του νομού. Διαθέτει βιομηχανίες και βιοτεχνίες για την επεξεργασία αγροτικών προϊόντων. Ανάμεσα στα αξιοθέατά της ξεχωρίζουν ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου (19ος αι.) και η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής (19ος αι.). Η Κ., από τον 15ο αι. έως τα μέσα του 19ου, ήταν ένας μικρός οικισμός στον οποίο κατοικούσαν κατά κύριο λόγο Τούρκοι. Έπειτα από την Ελληνική Επανάσταση ο τουρκικός πληθυσμός μειώθηκε, ωστόσο οι τουρκικές Αρχές απαγόρευαν την εγκατάσταση των Ελλήνων, επειδή η πόλη είχε χαρακτηριστεί ως παραμεθόριος. Το 1881 με την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα καθώς και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, η Κ. άρχισε να παρουσιάζει σημαντική ανάπτυξη, όταν αυξήθηκε ο πληθυσμός της και οι οικονομικές της δραστηριότητες. Γενική άποψη της Καρδίτσας στον θεσσαλικό κάμπο. Άποψη κεντρικής πλατείας της Καρδίτσας. Το άγαλμα του στρατιωτικού και πολιτικού Νικόλαου Πλαστήρα στην Καρδίτσα.

* * *

η (Μ καρδίτσα)

(με συμπάθεια) υπόσταση, ύπαρξη, ψυχή

μσν.

φρόνημα

3. φρ. α) «μὲ τὴν καρδίτσα» — με ικανοποίηση

β) «ἀναπηδᾱ ἡ καρδίτσα μου» — συγκινούμαι, ταράζομαι

γ) «ἀνοίγω τὴν καρδίτσα κάποιου» — χαροποιώ, ανακουφίζω κάποιον από τη λύπη

δ) «δροσίζεται ἡ καρδίτσα μου» — ικανοποιούμαι, ανακουφίζομαι

ε) «καίγεται ἡ καρδίτσα μου» — υποφέρω, θλίβομαι

στ) «τρέμει η καρδίτσα μου» — ανησυχώ, ταράζομαι.